ارزیابی حساسیت فیزیکی سواحل تنگه هرمز در برابر ریزش‎های نفتی براساس شاخص حساسیت زیست محیطی

نشت نفت، اکوسیستم‎های ساحلی را نابود نموده و کیفیت آب را به‌شدت تحت تأثیر قرار می‎دهد. شاخص حساسیت زیست محیطی برای کاهش پیامدهای زیست‌محیطی ناشی از نشت نفت و کمک به اولویت تخصیص منابع و جایگزینی در طول عملیات پاک‌سازی تدوین گردیده است. پژوهش حاضر باهدف تعیین حساسیت فیزیکی سواحل تنگه هرمز با استفاده از روش فوق در سال 1392 انجام گردید. به همین منظور با استفاده از تصاویر ماهواره‎ای، نقشه‎های خصوصیت زمین‎شناسی ساحل، جزر و مد و انرژی امواج، شیب و همچنین بازدیدهای میدانی، محدوده موردنظر بر اساس کدهای ارائه شده نووآ در سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) طبقه‎بندی گردید. بر این اساس از مجموع 258 کیلومتر محدوده مورد نظر، سواحل شنی دانه‎ریز تا متوسط با رتبه 3A، 98 کیلومتر (38 درصد)، ریپ رپ  با رتبه 6B حدود 3 کیلومتر (1 درصد)، پهنه های جزرومدی در معرض با رتبه 7، 61 کیلومتر (24 درصد)، پهنه‌های جزرومدی در پناه با رتبه 9A، 8 کیلومتر (3 درصد) و درختان حرا با رتبه 10D، 88 کیلومتر (34 درصد) را به خود اختصاص داده‎اند. همچنین نتایج نشان داد 38 درصد سواحل دارای حساسیت کم، 1 درصد با حساسیت متوسط و 61 درصد سواحل دارای حساسیت بالایی نسبت به سهولت پاک‌سازی آلودگی‎های نفتی احتمالی دارند. این بدان معناست که اکثر سواحل تنگه هرمز دارای حساسیت بالایی نسبت به آلودگی‎های نفتی می‎باشند که پاک‌سازی آن‎ها تا حدودی سخت است. لذا استفاده از روش‎های مناسب پاک‌سازی موردنیاز است تا در صورت بروز هرگونه سانحه، کمترین میزان آسیب به این منطقه حساس وارد شود.